“เพื่อพ่อ….เพื่อความเป็นพ่อ”
ในความทรงจำวัยเด็กของข้าพเจ้าเกี่ยวกับพ่อ ภาพในอดีตที่นึกได้เสมอ คือการวิ่งตามรถไปทำงานของพ่อ เมื่อตามไม่ทัน ก็เดิน แล้วก็เดินจนไปถึงที่ทำงาน จากบางรักถึงคลองเตย จากเช้าไปถึงเที่ยง ตอนนั้นอายุสักประมาณ 6-7 ขวบ แต่ความจำดีมาก จำเส้นทางไปได้ ไม่น่าเชื่อ เดินบนเกาะกลางถนน เดินบนเส้นทางรถยนต์ เดินอ้อมไปอ้อมมา พอพ่อเห็นข้าพเจ้า พ่อตกใจมาก แล้วก็เรียกให้คนงานพาไปกินข้าว เพราะพ่อกำลังยุ่ง พ่อไม่ลืมว่า วันนั้น ข้าพเจ้าอยู่ด้วยที่ทำงาน เวลากลับบ้าน ไม่ลืมเรียกขึ้นรถ เป็นความทรงจำวัยเด็กที่ไม่เคยลืม ข้าพเจ้าชอบดูพ่อทำงาน เห็นกล้ามพ่อเป็นมัดๆ เห็นเหงื่อที่ไหล เห็นพ่อทำงานไม่หยุด ไม่บ่น ขยันมากๆ ตื่นแต่เช้า ถึงเวลานอนก็นอน พ่อสอนข้าพเจ้าในวัยเด็กว่า ถ้าไม่อยากลืมอะไรที่จะทำในวันพรุ่งนี้ ก่อนนอนให้คิดถึงสิ่งนั้น พ่อไม่ชอบให้ข้าพเจ้าใส่พริกไทยในอาหาร พ่อบอกว่า พริกไทยจะทำให้สายตาเสีย เมื่อเราพี่น้องมาเชื่อพระเยซูทั้งหมด วันแรกที่เรามีกีต้าร์ตัวใหม่ พ่อโกรธที่เราเป็นคริสเตียน พ่อทุบกีต้าร์ตัวแรกของเราด้วยฆ้อน ขณะที่เรากำลังร้องเพลงพระเจ้า พ่อโกรธที่เราไปโบสถ์ พ่อมักจะพูดบนโต๊ะอาหารของเราหลังจากเราอธิษฐานขอบคุณพระเจ้าก่อนทานอาหารว่า อาหารนี้มาจากใคร แล้วข้าพเจ้าก็จะพูดว่า พ่อ ขอบคุณพ่อมากที่หาอาหารให้เรา พ่อเคยพูดไม่ดีเกี่ยวกับพระเจ้า ข้าพเจ้าก็มักจะเตือนพ่อว่า พระเจ้าองค์นี้มีคนนับถือทั่วโลกนะพ่อ แล้วพ่อก็หยุดพูด พ่อมองเราไปโบสถ์ด้วยความไม่เข้าใจ บางทีพ่อก็ต่อว่าเราต่อหน้าเพื่อนๆของพ่อว่าลูกๆกลายเป็นพวกคริสต์ไปหมด ไม่ดีเลย เรามักจะอธิษฐานเสมอว่า ขอให้พ่อได้รู้จักพระเจ้าเหมือนกับเรา ก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไป หรือก่อนที่พระเยซูจะเสด็จมา แล้ววันหนึ่งข้าพเจ้าก็ได้เห็นคุณพ่อคุกเข่ากลางบ้าน อธิษฐานกับพระเจ้า คุณพ่อของข้าพเจ้าได้กลับใจมาเป็นคริสเตียน และท่านก็ไปโบสถ์ เมื่อข้าพเจ้ามารับใช้พระเจ้าใหม่ๆ คุณพ่อถามข้าพเจ้าว่า เงินเดือนเท่านี้จะอยู่ได้หรือ ข้าพเจ้าตอบพ่อว่า อยู่ได้ ข้าพเจ้ารู้ว่าคุณพ่อเป็นห่วงข้าพเจ้า เมื่อท่านเป็นโรคหัวใจกะทันหันบนถนน มีคนส่งท่านไปโรงพยาบาลที่ใกล้สุด ท่านได้ให้คนติดต่อข้าพเจ้าเป็นคนแรก เพราะในสมัยนั้น ข้าพเจ้ามีเพจเจอร์สามารถตามตัวได้เร็วกว่าพี่น้องคนอื่นๆ เมื่อพ่อเห็นข้าพเจ้าที่โรงพยาบาล สิ่งแรกที่ยื่นให้คือกุญแจตู้เซฟ และเงินที่ติดกระเป๋าท่าน คุณพ่อไว้ใจข้าพเจ้า คุณพ่อพูดกับข้าพเจ้าครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกเลยว่า ข้าพเจ้าคงเป็นลูกคนเดียวที่เวลาเขาตาย ข้าพเจ้าจะอยู่ต่างประเทศ เมื่อข้าพเจ้าเดินทางไปฮ่องกงเพื่อรับใช้และเทศนาที่นั่นสองสัปดาห์ คุณพ่อของข้าพเจ้าได้จากไปอยู่กับพระเจ้าด้วยอาการหัวใจวาย ขณะที่อยู่ที่ฮ่องกงข้าพเจ้าเดินหาซื้ออาหารแห้งที่พ่อชอบ ข้าพเจ้าต้องการจะทำเพื่อพ่อ แต่ข้าพเจ้าได้พลาดโอกาสนั้นไป ข้าพเจ้ายืนร้องไห้บนถนนสี่แยกในฮ่องกง คุณพ่อยังอยู่ในความทรงจำของข้าพเจ้าตลอดไป เพื่อพ่อ…วันนี้ ทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงสิ่งดีๆของพ่อที่ทำเพื่อลูก และเพื่อความเป็นพ่อของท่านอย่างสมบูรณ์ ไม่ว่าเราจะเป็นพ่อหรือลูก เราหนีไม่พ้นคำว่า “เพื่อพ่อ” หรือ “เพื่อความเป็นพ่อ” จริงไม๊