“ชีวิตที่ปราศจากที่ติ….จะไม่ยอมให้สิ่งสำคัญหายไปจากชีวิต”  

“มีอะไรหายไปจากชีวิตข้าพเจ้าหรือไม่”ให้เราถามคนข้างๆด้วยคำถามนี้ เรารู้สึกอย่างไร บางคนอาจคิดว่า ไม่น่าตกใจถ้าสิ่งที่หายไปมันไม่มีค่าอะไร มันเป็นแค่เศษขยะชิ้นหนึ่ง เป็นสิ่งที่เราไม่ใช้แล้ว  ถ้าเงินหายไป 10,000บาท เป็นไงที่ประชุม ท่านจะตกใจไม๊ ถ้าท่านทำเงินหายไป 10,000 บาท ระหว่างข้าวของ เงินทอง กับคน อย่างไหนทำให้เราตกใจมากกว่ากัน วันนี้ ขณะที่พวกเรามาโบสถ์ เราได้ทำอะไรหายไประหว่างทางหรือเปล่า  บางครั้ง มีการพูดเล่นๆกันบนรถที่เรานั่งมาด้วยกัน หากบางคนเงียบมาก ไม่อยู่ในบทสนทนากันบนรถ  เรามักจะถามว่า เขาขึ้นรถมาด้วยกับเราหรือเปล่า  เราอาจะต้องสำรวจเช่นเดียวกัน ว่า เวลานี้ มีใครหายไปจากคริสตจักรเราหรือเปล่า มีใครหายจากไปชีวิตของเรา ให้เราหันไปถามคนข้างๆว่า  “มีอะไรหายไปจากชีวิตข้าพเจ้าหรือไม่”  มีเรื่องตลกๆของผู้รับใช้พระเจ้าท่านหนึ่ง ท่านตื่นขึ้นมาแล้วถามภรรยาที่นอนข้างๆตัวเองว่า  ผมเป็นใคร ไม่รู้ว่า แกล้งภรรยา หรือจำไม่ได้จริงๆ แต่ท่านไม่ได้เป็นเอาไซเมอร์ แน่นอน  อาจารย์ท่านอาจทำตัวเองหายไปในความฝันหรือเปล่า   เมื่อข้าพเจ้าไปเรียนที่ประเทศเกาหลี คืนแรกที่ตื่นขึ้นมา นึกว่าอยู่ในประเทศไทย  ตื่นขึ้นมาก็พูดภาษาไทยกับเพื่อนร่วมห้องชาวต่างชาติ  รู้สึกว่า มีอะไรบางอย่างหายไปจากชีวิต ในเวลานั้น คือคนไทย ประเทศไทย   เวลานั้น ข้าพเจ้าอยู่ในอีกประเทศหนึ่งที่ไม่มีการพูดภาษาไทย ไม่มีคนไทย  รู้สึกตกใจ และไม่คุ้นเคย และรู้สึกว่า การได้เจอคนไทยในต่างแดน ได้พูดภาษาไทยในต่างแดน เป็นสิ่งที่มีค่ามาก  เพลงชาติไทย เพลงไทยเป็นสิ่งมีค่ามากสำหรับข้าพเจ้า มีความหมายมาก มีคำพูดหนึ่งกล่าว คนเราจะไม่รู้สึกว่ามีค่าหรือสำคัญก็ต่อเมื่อคนๆนั้นได้จากเราไปแล้ว  อย่าให้ถึงเวลานั้นเลย  ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงเพลงที่คริสเตียนคนหนึ่งได้เขียนสำหรับการประกาศ   ชื่อเพลง เวลาที่แสนสั้น ในบทเพลงตอนหนึ่งกล่าวว่า สิ่งที่เป็นวันนี้ ตัดสินใจให้ดี เพราะบางสิ่งไม่ยั่งยืน เพียงชั่วข้ามคืน จะฝืนสักเท่าใด ก็ต้องจากไป ถ้าหากชีวิตเป็นเพียงแค่ทางเดินเพื่อทดสอบ สู่โลกที่เป็นนิรันดร์ สวรรค์ในวันข้างหน้า  ค้นหาทางเดินของตัวเอง ตราบที่มีลมหายใจ เส้นทางที่กว้างใหญ่ จะจบลง ณ ที่ใด ถ้าหากชีวิตเป็น  เพียงแค่เวลาที่แสนสั้น  เทียบกับสวรรค์ ความสุขที่เป็นนิรันดร์ ใช้ช่วงเวลาที่เหลือยู่  เรียนรู้ความจริงที่สำคัญ จบเพียงแค่สั้นๆ กับชีวิตที่ยืนยาวช่างต่างกัน …..เราร้องด้วยกันดีไม๊….

ลูกา 15:1-7  1 ครั้ง​นั้น​บรรดา​คน​เ​ก็​บ​ภาษี และ​พวก​คน​บาป​เข้า​มา​ใกล้​เพื่อ​จะ​ฟัง​พระ​องค์​2 ฝ่าย​พวก​ฟาริสี​และ​พวก​ธรรมาจารย์​บ่น​ว่า “คน​นี้​ต้อนรับ​คน​บาป​และ​กิน​ด้วย​กัน​กับ​เขา” 3 ​พระ​องค์​จึง​ตรัส​คำ​เปรียบ​ให้​เขา​ฟัง​ดังต่อไปนี้​ว่า​4 “​ใน​พวก​ท่าน​มี​คน​ใด​ที่​มี​แกะ​ร้อย​ตัว และ​ตัว​หนึ่ง​หายไป จะ​ไม่​ละ​เก้า​สิบ​เก้า​ตัว​นั้น​ไว้​ที่​กลาง​ทุ่ง​หญ้า และ​ไป​เที่ยว​หา​ตัว​ที่​หายไป​นั้น​จนกว่า​จะ​ได้​พบ​หรือ​5 เมื่อ​พบ​แล้ว​เขา​ก็​ยกขึ้น​ใส่​บ่า​แบก​มา​ด้วย​ความ​เปรม​ปรีดิ์​6 เมื่อ​มาถึง​บ้าน​แล้ว จึง​เชิญ​พวก​มิตร​สหาย​และ​เพื่อน​บ้าน​ให้​มา​พร้อม​กัน พูด​กับ​เขา​ว่า ‘จง​เปรม​ปรีดิ์​กับ​ข้าพเจ้า​เถิด เพราะ​ข้าพเจ้า​ได้​พบ​แกะ​ของ​ข้าพเจ้า​ที่​หายไป​นั้น​แล้ว​’7 เรา​บอก​ท่าน​ทั้ง​หลาย​ว่า เช่นนั้น​แหละ จะ​มี​ความ​ปรีดี​ใน​สวรรค์ เพราะ​คน​บาป​คน​เดียว​ที่​กลับ​ใจ​ใหม่ มากกว่า​เพราะ​คน​ชอบธรรม​เก้า​สิบ​เก้า​คน​ที่​ไม่​ต้อง​การ​กลับ​ใจ​ใหม่​   ครั้งหนึ่ง เมื่อข้าพเจ้าไปธนาคารที่เดอะมอลล์ท่าพระ ขณะนั่งรอเรียกคิว ก็เกิดการรุมกระทืบเด็กผู้ชายอายุ 15-16 ปี โดยเด็กนักเรียนใส่กางเกงขาสั้นประมาณ10คน จนกระอักเลือด นอนหมดเรี่ยวแรง เราเข้าไปช่วยโดยการพยายามติดต่อรถพยาบาล บางคนก็พยายามหิ้วปีก แล้วก็ปล่อยเขาหล่นลงไป เพราะคิดว่าเขามีแรง ทำให้ข้าพจ้ามองเห็นสภาพของการขาดความรู้และความชำนาญในการให้ความช่วยเหลือ การเอาใจใส่ การถนุถนอมในการให้ความช่วยเหลือ สักพักมีผู้ชายคนหนึ่งมาถึงก็จับรักแร้ของเด็กผู้ชายคนนี้ข้างเดียว และหิ้วปีกเหมือนหิ้วปีกไก่ที่ไร้ชีวิต  แล้วก็ปล่อยเขาร่วงลงไปกองกับพื้น สักพักมีรปภของห้างมาถึงก็พูดว่าอ้อ เด็กคนนี้ได้คุยกันตอนอยู่ในห้าง แล้วนี่มาทำอะไรที่นี่ คือสภาพของเด็กคนนี้ดูภายนอกก็ดูไม่ค่อยเอาไหนเท่าไร แต่ละคนที่เข้ามาช่วยเด็กคนนี้ ต่างมุ่งความสนใจไปที่เด็กคนนี้ว่ามีเบื้องหลังอะไรมา ไม่สนใจว่า เขากำลังป่วย เจ็บและสมควรได้รับการเอาใจใส่อย่างไร   ที่ข้าพเจ้ายกเรื่องนี้มาเป็นเรื่องเริ่มต้นเพราะ สถานการณ์ในยุค 2000กว่าปีที่แล้วเป็นอย่างไร ปัจจุบันจิตใจของคนก็ไม่ต่างกัน คนเรายังตัดสินคุณค่าของคนที่ภายนอก และตีคุณค่าของคนจากตัวเองเป็นมาตรฐาน ไม่ต่างกับที่พระเยซูเจ้าทรงกำลังให้ความช่วยเหลือคนบาปและคนที่ถูกทอดทิ้ง ในขณะเดียวกันก็มีเสียงบ่นว่าพระเยซูคริสต์ว่าไปสนใจคนเหล่านี้ได้อย่างไร คนที่บ่นต่อว่าพระเยซู ต่างมองเก็บภาษี คนที่สังคมตราหน้าว่าเป็นคนบาป เป็นคนไร้ค่า ไม่ควรจะไปให้ความสำคัญ พระเยซูคริสต์จึงยกอุปมาเรื่องแกะหาย ทำไมพระเยซูคริสต์จึงยกเรื่องแกะ แกะเป็นสัตว์เลี้ยงที่มีราคาในสังคมยุคนั้นเปรียบเท่ากับเงินทอง  มีการค้นพบว่าแกะถูกนำมาเป็นสัตว์เลี้ยงเมื่อประมาณ 11,000ปีที่ผ่านมาในสถานที่ที่ปัจจุบันเรียกว่าตอนเหนือของประเทศอิรัก  ในปัจจุบัน  มีแกะอยู่ทั่วโลกถึงกว่า 800กว่าสายพันธุ์  แต่แกะที่พระเยซูคริสต์ทรงยกตัวอย่างในสภาพแวดล้อมสมัยนั้น เป็นแกะสายพันธุ์ที่นิยมเลี้ยงเป็นสัตว์เศรษฐกิจมากที่สุดและนิยมจนถึงปัจจุบันจนกลายเป็นสัตว์เศรษฐกิจระดับโลก ลักษณะของแกะจะมีช่วงอายุได้ถึง20 ปีในสายตาของฟาริสีและธรรมาจารย์ที่มองคนบาปและคนเก็บภาษีอย่างเหยียดหยาม เพราะอาชีพและความไม่เอาธรรมบัญญัติอย่างพวกเขา จึงไม่สามารถเข้าใจการกระทำของพระเยซูคริสต์เจ้า พระองค์จึงเริ่มคำอุปมาที่แกะร้อยตัว เพื่อถามคำถามนี้กับผู้ที่บ่นต่อว่าพระองค์  เพื่อจะบอกเป็นนัยว่า  มีอะไรหายไปจากชีวิตของคนในยุคนั้น และในยุคของเรา ….. พระเยซูต้องการจะสื่อสารกับเราในวันนี้  ในฐานะที่เป็นคริสเตียนว่า อย่าให้สิ่งสำคัญในชีวิตหายไป  โดยเฉพาะคน….และส่งที่เราต้องรักษาไว้ไม่ให้หายไปจากชีวิตของเรา  ประการแรก

1.ความห่วงใย  ลูกา 15:4  “คำอุปมาเรื่องแกะหาย”

4 “ในพวกท่านมีคนใดที่มีแกะร้อยตัว และตัวหนึ่งหายไป จะไม่ละเก้าสิบเก้าตัวนั้นไว้ที่กลางทุ่งหญ้า และไปเที่ยวหาตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะได้พบหรือ  จำนวนมากกับจำนวนน้อยที่ถูกนำมาเปรียบเทียบคู่กัน เพื่อให้เห็นความแตกต่าง มากกับน้อย คนเรามักจะเลือกจำนวนมากไว้กับตัว เพราะกลัวการสูญเสีย อะไรที่ดูมากดูจะมีค่ามากกว่าน้อย เป็นตรรกะที่เป็นจริง เรายอมเสียน้อยดีกว่าเสียมาก  เราจะพยายามไม่ยอมเข้ากับสุภาษิตไทยที่ว่า เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย เพราะฉะนั้นเรายอมเสียน้อย วิธีคิดของพระเยซูตรงกันข้ามกับวิธีคิดของคนในยุคปัจจุบัน โดยเฉพาะคำสอนสำหรับผู้นำ ที่จะตัดสินใจเลือกทางเลือกเพื่อคนส่วนใหญ่ มากกว่าคนส่วนน้อย  แต่พระเยซูสอนพระคำตอนนี้ คือการตัดสินใจ เลือกที่จะอยู่คนส่วนน้อย มากกว่าคนส่วนใหญ่ และคนส่วนน้อยในยุคของพระเยซู ในเหตุการณ์ตอนนี้ คือ คนที่สังคมรังเกียจ คนที่ถูกปฏิเสธจากผู้นำของสังคม  การเป็นแกะนอกฝูงนั้นเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ทุกคนพยายามรักษาความเป็นแกะในฝูง รักษาแถวไม่ให้แตกแถว ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าขาดความสงสาร ความห่วงใยที่ควรมีต่อเพื่อนมนุษย์ดูเหมือนจะนับวันขาดหายไปจากสังคม เพราะความพยายามรักษาความเป็นแกะในฝูง ให้ไม่เป็นแกะดำ ก็เป็นการสูญหายที่ยิ่งใหญ๋ของความเป็นคนในคนๆนั้น   “ใครบางคนในสายตาของเรา” ที่กลายเป็นแกะดำ เพราะเขาแตกต่างจากฝูง หรือกลุ่มที่ท่านอยู่  เขายังอยู่หรือหายไปแล้ว จงหาเขาให้พบในชีวิตของเรา อย่าให้บางสิ่งบางอย่างที่เป็นความแตกต่างมาบดบัง อย่าให้ความลุ่มหลงทำให้เรามองไม่เห็นคุณค่าของคน อย่าให้ใครบางคนทำให้เรามองเพียงบางคน แท้จริงคนทุกคนมีค่าในสายพระเนตรของพระเจ้า และควรมีค่าในสายตาของเรา  พระเยซูคริสต์ทรงสรุปตอนท้ายของอุปมานี้ว่า 7 เรา​บอก​ท่าน​ทั้ง​หลาย​ว่า เช่นนั้น​แหละ จะ​มี​ความ​ปรีดี​ใน​สวรรค์ เพราะ​คน​บาป​คน​เดียว​ที่​กลับ​ใจ​ใหม่ มากกว่า​เพราะ​คน​ชอบธรรม​เก้า​สิบ​เก้า​คน​ที่​ไม่​ต้อง​การ​กลับ​ใจ​ใหม่​   สวรรค์ไม่ได้ดูคนที่ภายนอก แต่ดูที่ภายใน ดังนั้นสวรรค์จะพอใจเมื่อคนบาปกลับใจ ไม่ใช่คนชอบธรรม คือคนที่พยายามทำอะไรๆที่ถูกต้องแต่ไม่ทำในสิ่งที่ควรทำ แม้มีถึง 99คน ก็ยังไม่เป็นที่พอใจของสวรรค์   ในเรื่องของเด็กชายที่ถูกรุมกระทืบ ทำให้เรามองเห็นสังคมของเรากำลังหลงทาง   ไปให้ความสนใจว่า เด็กคนนี้ควรค่าแก่การต้องใส่ใจหรือไม่ สิ่งที่ขาดหายไปจากสังคมก็คือ ความห่วงใย   ความห่วงใย จะเป็นแรงจูงใจให้เราทำในสิ่งที่ควรทำ  นั่นคือช่วยชีวิต  ไม่ใช่ค้นหาว่าเขาเป็นใคร เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ดีหรือชั่ว  คนเป็นหมอ จะไม่เลือกว่า ใครคือคนไข้  เป็นคนดีหรือคนเลว  แต่จะรักษาเพราะเขาป่วย พระเยซูได้ตรัสว่า มัทธิว 9:12-13  12 เมื่อ​พระ​เยซู​ทรง​ทราบ​ดังนั้น​แล้ว​ก็​ตรัส​ว่า “คน​เจ็บ​ต้อง​การ​หมอ แต่​คน​สบาย​ไม่​ต้อง​การ​13 ท่าน​ทั้ง​หลาย​จง​ไป​เรียน​คัมภีร์​ข้อ​นี้​ให้​เข้าใจ ที่ว่า เรา​ประสงค์​ความ​เมตตา ไม่​ประสงค์​เครื่อง​สัตว​บูชา  ด้วย​ว่า​เรา​มิ​ได้มา​เพื่อ​จะ​เรียก​คน​ที่​เห็น​ว่า​ตัว​ชอบธรรม แต่​มา​เรียก​คน​ที่​พวก​ท่าน​ว่า​นอก​รีต” พระเยซูจึงทรงยกอุปมาเรื่องแกะเพื่อให้รู้ว่า มีอะไรหายไปจากชีวิตของคนเรา นั่นคือความห่วงใย คนทุกคนมีค่ายิ่งกว่าเงินทอง  โดยเฉพาะคนที่เล็กน้อย คนที่หลงผิด คนที่ไม่น่ารัก  อย่าให้การตีราคาคนของโลกนี้ทำให้ความห่วงใยหายไปจากชีวิตของเรา

2. ความหวงแหน ลูกา 15:8-10 “คำอุปมาเรื่องเงินเหรียญหาย”

8 “หญิง​คน​ใด​ที่​มี​เหรียญ​เงิน​สิบ​เหรียญ และ​เหรียญ​หนึ่ง​หายไป จะ​ไม่​จุด​ตะเกียง​กวาด​เรือน​ค้นหา​ให้​ละเอียด​จนกว่า​จะ​พบ​หรือ​9 เมื่อ​พบ​แล้ว​จึง​เชิญ​เหล่า​มิตร​สหาย และ​เพื่อน​บ้าน​ให้​มา​พร้อม​กัน พูด​กับ​เขา​ว่า ‘จง​เปรม​ปรีดิ์​กับ​ข้าพเจ้า​เถิด เพราะ​ข้าพเจ้า​ได้​พบ​เหรียญ​เงิน​ที่​หายไป​นั้น​แล้ว​’10 เช่นนั้น​แหละ เรา​บอก​ท่าน​ทั้ง​หลาย​ว่า​จะ​มี​ความ​ปรีดี​ใน​พวก​ทูต​ของ​พระ​เจ้า เพราะ​คน​บาป​คน​เดียว​ที่​กลับ​ใจ​ใหม่”  เป็นความรู้สึกหวงแหนของหญิงเจ้าของเหรียญ  ทำไมต้องหวงแหน   นักวิชาการพระคัมภีร์ได้วิเคราะห์ว่า อาจเป็นเพราะเหรียญที่หายไปถูกออกแบบมาให้มีความสวยงามเหมือนกัน ต้องครบสิบเหรียญ หากขาดหายไป ไม่สามารถหาเหรียญที่สร้างมาในชุดเดียวกันทดแทนได้  เหรียญที่เรียกในยุคนั้น ชื่อว่า drachmē  แดรชมา เป็นเหรียญเงินที่มีราคาในยุคอาณาจักรโรมเพื่อการค้า สนนราคาประมาณ 6บาทในยุคเมื่อ 2015 ปีที่แล้ว  หายไปหนึ่งเหรียญเท่ากับหายไป 6บาท ในยุคนั้นน่าจะเท่ากับเงินเท่าไหร่  ในยุคนี้ ข้าพเจ้าไม่รู้จะเทียบอย่างไร แต่เอาจากบันทึกของเอนไซโครปิเดียเอนคาตา กล่าวไว้ว่า เหรียญแดรชมา เป็นเหรียญที่ผลิตขึ้นตั้งสมัย400ปีก่อนคริสตกาล มีรูปสวยงามตามที่เราได้เห็นในภาพ และรูปที่พิมพ์นั้นเป็นรูปรถเทพเจ้ากรีกขี่รถม้าเหาะไปบนฟ้า สำหรับนักสะสมเหรียญในสมัยของเรา ถือว่าเป็นเหรียญที่มีความสวยงามที่สุดในบรรดาเหรียญเก่ายุคหลายพันปีที่ผ่านมา เราคิดว่าราคาน่าจะเท่าไหร่ดี น่าจะมีค่ามากมาก นักสะสมบางคนไม่ยอมขาย ประเมินค่ามิได้ นี่คือ  หนึ่งในนิยามคำว่า หวงแหน เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม และถ้ามันหาย ต้องหาให้เจอ ไม่เจอก็ไม่ยอมนอน ไม่ยอมกิน ไม่ยอมทำอะไรทั้งสิ้น ทิ้งทุกสิ่งเพื่อหาให้เจอ พระเยซูคริสต์เจ้ากำลังบอกเราว่า คนบาปที่กลับใจนั้นมีค่ามาก ถึงขนาดเหล่าทูตสวรรค์ก็มองหาอย่างใจจดใจจ่อ และเมื่อพบก็จะมีความเปรมปรีดิ์อย่างมากเมื่อทูตสวรรค์ของพระเจ้ามีอาการดีใจที่ได้พบเห็นคนบาปที่กลับใจ นั่นคือ สวรรค์ต้องการ“คนบาปที่กลับใจ” เป็นที่ต้องการของสวรรค์ ซึ่งไม่สามารถประเมินค่าได้   เราเคยไปดูนิทรรศการของหายาก บางอย่างมีชิ้นเดียวในโลก น่าหวงแหนมาก  คนบาปที่กลับใจก็เป็นเช่นนั้น และคนบาปที่กลับใจ จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ในพระคัมภีร์ตอนหนึ่งได้กล่าวไว้ว่า ยากอบ 5:19-20  พี่น้องของข้าพเจ้า ถ้าคนใดในพวกท่านหลงผิดไปจากความจริง และผู้ใดชักจูงเขาให้เขากลับใจเสียใหม่ จงให้ผู้นั้นรู้เถิดว่า ผู้ที่ช่วยคนบาปคนหนึ่งให้พ้นจากทางผิดของเขานั้น ก็ได้ช่วยจิตวิญญาณของเขาให้รอดพ้นจากความตาย และได้กำจัดบาปเสียมากมาย”คนบาปจะกลับใจได้อย่างไร ต้องมีคนช่วยให้เขารู้ความจริง การกลับใจใหม่นี้คือการกลับเข้าสู่ทางแห่งพระเจ้า  มีอะไรที่หายไปจากชีวิตของเราหรือไม่   นั่นคือ มุมมองคนบาปว่าเป็นคนมีโอกาสกลับใจใหม่ และการกลับใจใหม่ของเขานั้นมีค่ามาก มากกว่าคนชอบธรรมที่ไม่ยอมกลับใจ พระเยซูคริสต์ทรงยกคำอุปมาเรียงลำดับจากสัตว์เลี้ยงที่ใช้แลกเปลี่ยนทางด้านการค้า จนมาถึงเงินตราที่เป็นของหายากในยุคนั้น เราให้ความหวงแหนต่อเงินตรามากแทนความหวงแหนคน ตัวอย่างที่เด็กได้รับความช่วยเหลืออย่างไม่ทนุถนอมเลย เพราะเขาไม่น่าทนุถนอมหรือ  ถ้าเป็นลูกเศรษฐีแต่งตัวดี คงได้รับการทนุถนอมมากใช่ไม๊  ความหวงแหนถูกตีราคาเป็นเงินตรา ความหวงแหนที่ควรจะมีได้หายไปจากสังคม…. อีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญได้หายไป นั่นคือ

3.ความรู้สึกเมตตาและความเปรมปรีดิ์ยิ่ง ลูกา 15:11-32 “คำอุปมาเรื่องบุตรหายไป”

11 ​พระ​องค์​ตรัส​ว่า “ชาย​คน​หนึ่ง​มี​บุตร​สอง​คน​12 บุตร​คน​เล็ก​พูด​กับ​บิดา​ว่า ‘บิดา​เจ้า​ข้า ขอ​ทรัพย์​ที่​ตก​เป็น​ส่วน​ของ​ข้าพเจ้า​เถิด’ บิดา​จึง​แบ่ง​สมบัติ​ให้แก่​บุตร​ทั้ง​สอง​13 ต่อมา​ไม่กี่​วัน​บุตร​คน​เล็ก​นั้น​ก็​รวบรวม​ทรัพย์​ทั้ง​หมด​แล้ว​ไป​เมือง​ไกล และ​ได้​ผลาญ​ทรัพย์​ของ​ตน​ที่​นั่น​ด้วย​การ​เป็น​นักเลง​14 เมื่อ​ใช้​ทรัพย์​หมด​แล้ว​ก็​เกิด​กันดาร​อาหาร​ยิ่ง​นัก​ทั่ว​เมือง​นั้น เขา​จึง​ขัด​สน​15 เขา​ไป​อาศัย​อยู่​กับ​ชาว​เมือง​นั้น​คน​หนึ่ง และ​คน​นั้น​ก็​ใช้​เขา​ไป​เลี้ยง​หมู​ที่​ทุ่ง​นา​16 เขา​ใคร่​จะ​ได้​อิ่ม​ท้อง​ด้วย​ฝักถั่ว​ที่​หมู​กิน​นั้น แต่​ไม่​มี​ใคร​ให้​อะไร​เขา​กิน​17 เมื่อ​เขา​รู้​สำนึก​ตัว​แล้ว จึง​พูด​ว่า ‘ลูกจ้าง​ของ​บิดา​เรา​มี​มาก ยัง​มี​อาหาร​กิน​อิ่ม​และ​เหลือ​อีก ส่วน​เรา​จะ​มา​ตาย​เสีย​ที่นี่​เพราะ​อด​อาหาร​18 จำ​เรา​จะ​ลุก​ขึ้น​ไป​หา​บิดา​เรา และ​พูด​กับ​ท่าน​ว่า “บิดา​เจ้า​ข้า ข้าพเจ้า​ได้​ผิด​ต่อ​สวรรค์​และ​ผิด​ต่อ​ท่าน​ด้วย​19 ข้าพเจ้า​ไม่​สมควร​จะ​ได้​ชื่อ​ว่า​เป็น​ลูก​ของ​ท่าน​ต่อไป ขอ​ท่าน​ให้​ข้าพเจ้า​เป็น​เหมือน​ลูกจ้าง​ของ​ท่าน​คน​หนึ่ง​เถิด” ’20 แล้ว​เขา​ก็​ลุก​ขึ้น​ไป​หา​บิดา​ของ​ตน แต่​เมื่อ​เขา​ยัง​อยู่​แต่​ไกล บิดา​แล​เห็น​เขา​ก็​มี​ความ​เมตตา จึง​วิ่ง​ออกไป​กอด​คอ​จุบ​เขา​21 ฝ่าย​บุตร​นั้น​จึง​กล่าว​แก่​บิดา​ว่า ‘บิดา​เจ้า​ข้า ข้าพเจ้า​ได้​ผิด​ต่อ​สวรรค์​และ​ต่อ​ท่าน ข้าพเจ้า​ไม่​สมควร​จะ​ได้​ชื่อ​ว่า​เป็น​ลูก​ของ​ท่าน​ต่อไป’22 แต่​บิดา​สั่ง​บ่าว​ของ​ตน​ว่า ‘จง​รีบ​ไป​เอา​เสื้อ​อย่าง​ดี​ที่สุด​มา​สวม​ให้​เขา และ​เอา​แหวน​มา​สวม​นิ้ว​มือ กับ​เอา​รองเท้า​มา​สวม​ให้​เขา​23 จง​เอา​ลูก​วัว​อ้วน​พี​มา​ฆ่า​เลี้ยง​กัน เพื่อ​ความ​รื่น​เริง​ยินดี​เถิด​24 เพราะ​ว่า​ลูก​ของ​เรา​คน​นี้​ตาย​แล้ว แต่​กลับ​เป็น​อีก หายไป​แล้ว​แต่​ได้​พบ​กัน​อีก’ เขา​ทั้ง​หลาย​ต่าง​ก็​มี​ความ​รื่น​เริง​ยินดี 25 “ฝ่าย​บุตร​คน​โต​นั้น​กำลัง​อยู่​ที่​ทุ่ง​นา เมื่อ​เขา​กลับมา​ใกล้​ตึก​แล้ว ​ก็​ได้​ยิน​เสียง​มโหรี​และ​เต้นรำ​26 เขา​จึง​เรียก​บ่าว​คน​หนึ่ง​มา​ถาม​ว่า เขา​ทำ​อะไร​กัน​27 บ่าว​จึง​ตอบ​ว่า ‘น้อง​ของ​ท่าน​กลับ​มา​แล้ว และ​บิดา​ได้​ให้​ฆ่า​ลูก​วัว​อ้วน​พี​เพราะ​ได้​ลูก​กลับมา​โดย​สวัสดิภาพ’28 ฝ่าย​พี่ชาย​ก็​โกรธ​ไม่​ยอม​เข้า​ไป บิดา​จึง​ออกมา​ชักชวน​เขา​29 แต่​เขา​บอก​บิดา​ว่า ‘ดูแน่ะ ข้าพเจ้า​ได้​ปรนนิบัติ​ท่าน​กี่​ปี​มา​แล้ว และ​มิได้​ละเมิด​คำ​บัญชา​ของ​ท่าน​สัก​ข้อ​หนึ่ง​เลย แม้แต่​เพียง​ลูก​แพะ​สัก​ตัว​หนึ่ง​ท่าน​ก็​ยัง​ไม่​เคย​ให้​ข้าพเจ้า เพื่อ​จะ​เลี้ยง​กัน​เป็น​ที่​รื่น​เริง​ยินดี​กับ​เพื่อน​ฝูง​ของ​ข้าพเจ้า​30 แต่​เมื่อ​ลูก​คน​นี้​ของ​ท่าน ผู้​ได้​ผลาญ​สิ่ง​เลี้ยง​ชีพ​ของ​ท่าน โดย​คบ​หญิง​ชั่ว​มา​แล้ว ท่าน​ยัง​ได้​ฆ่า​ลูก​วัว​อ้วน​พี​เลี้ยง​เขา’31 บิดา​จึง​ตอบ​เขา​ว่า ‘ลูก​เอ๋ย เจ้า​อยู่​กับ​เรา​เสมอ และ​สิ่งของ​ทั้งหมด​ของ​เรา​ก็​เป็น​ของ​เจ้า​32 แต่​สมควร​ที่​เรา​จะ​ได้​รื่น​เริง​และ​ยินดี เพราะ​น้อง​ของ​เจ้า​คน​นี้​ตาย​แล้ว แต่​กลับ​เป็น​ขึ้น​อีก หายไป​แล้ว​แต่​ได้​พบ​กัน​อีก’ ”เมื่อบุตรน้อยหลงหายกลับใจกลับมาหาพ่อ พ่อได้สำแดงความเมตตาและความเปรมปรีดิ์ เพราะพ่อรอคอยการกลับมาของลูกชายคนเล็ก หัวใจที่พร้อมให้ความเมตตา  แต่พี่ชายไม่พอใจที่น้องชายได้รับการให้อภัยและรับการรับขวัญอย่างดี ตัดพ้อต่อว่ากับพ่อว่าตนไม่ได้ทำตัวเหลวไหลอย่างน้องชาย ยังไม่เคยได้การปฏิบัติอย่างน้อง เพราะพี่ชายไม่ได้รอคอยอย่างหัวใจของพ่อ เขารอคอยแต่ว่าเมื่อไรพ่อจะทำอะไรๆให้เขาบ้าง   มีคริสเตียนไม่น้อยที่รอคอยว่า พระเจ้าจะทำอะไรๆให้เขาบ้าง ไม่แปลกใจที่ เมื่อคริสเตียนคนนั้นเห็นคนบาปได้รับการให้อภัย เขาจะรู้สึกเฉยๆ  ในทางตรงกันข้าม คนที่รอคอยการกลับใจของคนบาป จะมีความรู้สึกอย่างเดียวกันกับพ่อของบุตรน้อยหลงหายที่กลับใจใหม่  ลูกา 15:32  แต่สมควรที่เราจะรื่นเริงและยินดี เพราะน้องของเจ้าคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นขึ้นอีก หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก'”  เรื่องสุดท้ายที่พระเยซูทรงยกมาเกี่ยวสิ่งที่หายไปจากชีวิต คือความเมตตา  เรื่องสุดท้ายทรงใช้คนคือตัวอย่าง ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือเงินตราอีกต่อไป คนต้องการความเมตตาจากพระบิดา ในสภาพที่ไม่สมควรได้รับ แต่ก็ได้รับ และนี่คือการกลับใจใหม่ที่จะทำให้คนได้รับพระคุณของพระเจ้า ไม่ใช่ความดี ความเก่ง ความโดดเด่น แต่เป็นเพราะพระเมตตาของพระบิดา ซึ่งหลายคนอาจคุ้นเคยกับคำว่า ความรักของพระบิดา  พระเยซูคริสต์ทรงยกเรื่องคนในตอนสุดท้ายว่า สัตว์เลี้ยงหายนั้นยังมีชีวิตกลับมาได้ เหรียญเงินหายก็เป็นสิ่งที่หายแล้วหาเจอ แต่คนหายนั้นเมื่อหาเขาเจอนั้นเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ จงดีใจเถิด และจงรู้เถิดว่า การที่คนบาปกลับใจใหม่นั้น เขาได้รับการช่วยชีวิตจากตายให้เป็นขึ้นมาใหม่ เราที่นั่งอยู่ที่นี่ เคยมีประสบการณ์เช่นนี้ไม๊  ่ครั้งหนึ่งเราเหมือนคนตาย แต่วันนี้ เรากลับมามีชีวิตใหม่ พระเยซูคริสต์ทรงมีความห่วงใย ความหวงแหน และพระเมตตาต่อเรา ขอให้เราจงมีสามสิ่งนี้ต่อคนอื่นเช่นกัน  ให้เรามาทบทวนสิ่งที่พระองค์ทรงทำเพื่อเรา เพื่อเราจะทำต่อคนอื่น อาเมน

 “ชีวิตที่ปราศจากที่ติ….จะไม่ยอมให้สิ่งสำคัญหายไปจากชีวิต”                                                                                                         

1.ความห่วงใย

2.ความหวงแหน

3.ความรู้สึกเมตตาและความเปรมปรีดิ์ยิ่ง

By admin