“จิ๋ว….แต่แจ๋ว”
สุภาษิต 30:24-28 24 มีสี่สิ่งในแผ่นดินโลกที่เล็กเหลือเกิน แต่มีปัญญามากเหลือล้น 25 มด เป็นประชากรที่ไม่แข็งแรง แต่มันยังเตรียมอาหารของมันไว้ในฤดูแล้ง 26 ตัวกระจงผา เป็นประชากรที่ไม่มีกำลัง แต่มันยังสร้างบ้านของมันในซอกหิน 27 ตั๊กแตนไม่มีราชา แต่มันยังเดินขบวนเป็นแถว 28 ตุ๊กแกนั้น เจ้าเอามือจับได้ แต่มันยังอยู่ในพระราชวัง ขณะข้าพเจ้านั่งอยู่ริมคลองข้างบ้านในเช้าเมื่อวาน ก็มองเห็นมดตัวหนึ่งกำลังเดินบนแผ่นไม้ที่ข้าพเจ้าเอาทุเรียนวางไว้ (กำลังอร่อยกับการกินทุเรียน) สังเกตว่า มีมดเพียงตัวเดียว ที่เดินผ่านกล่องทุเรียน (กลิ่นน่าจะแรงพอดู) แต่มดตัวนี้ ไม่ได้แวะเข้ามาที่กล่องทุเรียนของข้าพเจ้าเลย จากเดินช้าๆ มันเร่งรีบมากขึ้น แบบตื่นเต้น วิ่งไปวิ่งมา เหมือนหาทางกลับบ้านไม่ถูก แล้วข้าพเจ้าก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นในความคิดว่า จงดูมดตัวนี้สิ มันรู้สึกว่า มันพบสุดยอดของอาหาร แต่มันไม่คิดจะกินคนเดียว มันจะไปตามพรรคพวกของมันมาเพื่อจะขนทุเรียนก้อนยักษ์นี้กลับรังของมัน (โดยไม่รู้เลยว่า ทุกเรียนก้อนยักษ์นี้ที่กำลังจะเสร็จยักษ์ที่กำลังนั่งเคี้ยวทุเรียนตุ้ยๆอย่างรวดเร็ว)มันกลับมาอีกที ก็คงจะไม่เห็นทุ เรียนกล่องนี้แล้ว ฮาฮ่าๆๆๆๆ รู้สึกดีที่ได้แกล้งมด บางทีข้าพเจ้าอารมณ์ดีๆก็จะเผื่อแผ่อาหารให้มดตัวน้อยตัวนิดเหล่านี้ให้แบกอาหารกลับไปรังของมัน ในเวลาเดียวกัน ข้อพระคัมภีร์เกี่ยวกับมดก็ผุดขึ้นมาในความ คิดของข้าพเจ้า และเมื่อข้าพเจ้าเปิดอ่าน พระคัมภีร์ๆไม่ได้พูดถึงมดชนิดเดียว แต่พูดถึงสัตว์สี่ชนิดที่ “จิ๋ว…แต่แจ๋ว” สัตว์สี่ชนิดนี้ ได้แก่ มด เลียงผา ตั๊กแตน และตุ๊กแก ความช่างสังเกตของผู้เขียนหนังสือสุภาษิต ทำให้มองเห็นความ “จิ๋ว…แต่แจ๋ว” 24 มีสี่สิ่งในแผ่นดินโลกที่เล็กเหลือเกิน แต่มีปัญญามากเหลือล้น ไม่ว่าจะขนาด กำลัง ยากที่จะจัดระเบียบ และน่าเกลียด(ไม่น่ารัก) แต่เมื่อมีปัญญาเข้ามาเกี่ยวข้อง สัตว์สี่ชนิดนี้ กลายเป็นตัวอย่างระดับบทกวีแฝงบทเรียนชีวิตให้กับมนุษย์ ข้าพเจ้าเองได้รับบทเรียนจากเรื่องของมดอยู่บ่อยๆ และพระเจ้าก็ตรัสกับข้าพเจ้าเรื่องมดในเช้าวันเสาร์ที่ผ่านมา เป็นบทเรียนเรื่องสันชาตญาณของการคิดถึงความต้องการของคนอื่นมาก่อนตัวเอง โอ้ เจ้ามดตัวน้อยนิด ได้ให้บทเรียนที่ล้ำค่า อย่างที่พระคัมภีร์ได้กล่าวถึงว่า แม้มันจะตัวเล็ก แต่มีปัญญาอย่างเหลือล้น ความมีปัญญาของมันได้แสดงออกด้วยการจัดหาเตรียมอาหารสำหรับมดตัวอื่น เผื่อส่วนรวม ไม่ใช่แค่คิดถึงแต่ตัวของมันเอง ความจิ๋ว…แต่แจ๋ว ของมันคือ การมีสันชาตญาณเพื่อส่วนรวม มันคิดถึงว่า ถ้าส่วนใหญ่อยู่รอด มันก็รอดด้วย ถ้าส่วนใหญ่ไปไม่รอด มันจะรอดหรือ คิดในมุมกลับ มดแต่ละตัว ต่างออกไปหาอาหาร บางตัวพบกับอาหาร บางตัวก็ไม่พบอาหาร แต่ด้วยจำนวนที่มากมายของมัน ทำให้ต้องมีสักตัวที่ได้พบอาหาร แม้ว่า บางตัวจะพบทุเรียนของข้าพเจ้าแล้วก็ชวดไปก็ตาม (ฮาฮ่าๆๆๆๆ) เพราะสันชาตญาณของมันที่ต้องกลับไปบอกพวกมดตัวอื่นๆ แต่ก็ยังมีมดตัวอื่นที่ใช้สันชาตญาณเดียวกัน ทำให้มันสามารถมีอาหารเพียงพอสำหรับฤดูที่ขาดแคลนแน่นอน ขอให้เราทั้งหลายจงเป็นอย่างมดที่มองเห็นความต้องการของส่วนรวมมาก่อนส่วนตัวเสมอ อาเมน